لباس های محلی استان های مختلف ایران

مجموعه: فرهنگ زندگی

لباس محلی به لباسی گویند که افراد بومی یک منطقه می‌پوشند. این لباس معمولاً برگرفته از آداب و رسوم هر منطقه و با توجه به منابع موجود در آن منطقه است. كشور ایران به دلیل قدمت بالا و گذشته ای سرشار از فرهنگ غنی، از جمله كشور هایی است كه در هر نقطه آن قومیت و فرهنگ منحصر به فردی را می توان دید. تجمع اقوام در ایران از نشانه های وحدت ملی و یك دلی همه اقوام با همدیگر است

لباس محلی آذری

لباس محلی آذری

دیار آذربایجان از قدیم تاكنون، مهد فرهنگ و هنر و زیبایی بوده است. استان های آذری زبان هر ساله میزبان گردشگران و مسافران زیادی بوده و با آب و هوای خوش و فرهنگ دیرینه خود زبانزد گردشگران می باشد. لباس در فرهنگ آذری از قرن ها پیش نمادی از فرهنگ و هنر این سرزمین بوده است. در سال های اخیر استفاده از لباس های محلی در زندگی روزمره شهر نشینان كمرنگ تر شده ولی همچنان در مراسم ها و آئین های مختلفی رنگ و بوی خود را حفظ كرده و مورد استفاده قرار می گیرد. خصوصا روستاییان و عشایر همچنان با همان لباس های اجداد خود كه نشانه ای از شجاعت و دلاوری است ظاهر می شوند. 

لباس اصیل آذربایجانی نشان‌دهندهٔ وضعیت تأهل و سن می‌باشد که رقص آذربایجانی با لباس آذربایجانی به اجرا درمی‌آید. از قرن بیستم به بعد، لباس آذربایجانی در شهرها کاربرد خود را از دست داده و حالت مدرنیته به خود گرفته‌است؛ ولی عموماً در مناطق عشایری و روستایی و مناطقی که اهالی آذربایجانی ست دارند، به مانند سابق کارکرد خود را حفظ کرده‌است.

لباس های مخصوص بانوان همه ویژگی های یك پوشش كامل را داشته است. جوان تر ها با رنگ های شاد و شادی بخش، با دور دوزی ها و نقش نگارهای زیبا و همچنین جنسی از ترمه و ابریشم لباسی بر تن می كردند. ن این خطه كلاهی بر سر خود می گذاشتند به نام "برك". ن با سن بالاتر غالبا سربندی روی روسری خود می بستند كه به آن"یایلیق" می گویند. مردان این سرزمین با پوشیدن كت های بلند و گذاشتن كلاهی پشمی بر سر، در كنار سادگی در پوشش از اصالت بالای خود می گویند.

 لباس محلی کردی

لباس محلی كردی

پوشاک مردان و ن کرد شامل تن‌پوش، سرپوش و پای‌افزار است. ساخت و کاربرد هریک از این اجزا، بسته به فصل، نوع کار و معیشت و مراسم و جشن‌ها با یکدیگر تفاوت دارد. هرچند پوشاک نواحی مختلف کردستان مانند اورامان، سقز، بانه، گروس، سنندج، مریوان و… متفاوت است، اما از نظر پوشش کامل بدن، همه با هم یکسان هستند. پیش از ورود پارچه، کفش‌های خارجی و سایر محصولات داخلی به کردستان، بیشتر پارچه‌ها و نیز پای‌افزار مورد نیاز توسط بافندگان و دوزندگان محلی بافته و ساخته می‌شد.

لباس های كردی از قسمت های مختلفی تشكیل می شود كه هر قسمت كاربردی بجا دارد. اغلب مردان شلواری گشاد به نام"پاتول" می پوشند. نیم تنه های مختلفی به نام های "چوخه" و "ملكی" به تن می كنند. بر سرخود پارچه ای به نام "دستار" می پیچند و یا كلاهی به نام "پیچ وكولاو" با تقش و نگار هایی زیبا بر سر می گذارند. 

پوشش ن این منطقه نیز بسیار پوشیده و نشانگر فرهنگ اصیل آن ها می باشد. ن غالبا شلواری گشاد از جنس حریر بر پا می كنند كه به آن "جافی" می گویند. شالی به كمر می بندند و نیم تنه ای به نام "كلنجه" بر تن می كنند. روسری بلندی به نام "كلكه" یا كلاهی به نام "كلاو" بر سر می گذارند. از روسری ن کرد معمولا پولک هایی آویزان هست و رنگ های مختلفی دارد. از ویژگی های چشم گیر لباس های كردی، رنگ های شاد و جذاب آن ها می باشد.

لباس محلی مردان گیلانی

لباس محلی مردم استان گیلان

لباسهای محلی ن گیلان را می توان به سه بخش شرق، غرب و مرکز تقسیم بندی کرد که لباس ن شرق گیلان به لباس "قاسم آبادی" ، ن غرب گیلان "تالشی" و لباس ن مرکزی گیلان با عنوان "رسوخی" معروف است. لباس قاسم آبادی از قدیمی ترین و اصیل ترین لباس های ایران و مشرق زمین است. 

این لباس شامل یک روسری زیرین به نام (مندیل) که به جای آن از کلاه نیز استفاده شده و با تعداد زیادی سکه در قسمت پیشانی تزیین می شود، جلیقه این لباس به مانند جلیقه های دیگر بوده با فرق این که با سکه تزئین شده است. پیراهن لباس قاسم آبادی تفاوت خاصی با پیراهن های نقاط مختلف گیلان دارد. دامن آن نیز از پارچه ساده و یا گل دار که روی آن با فرم استانداردی نواردوزی شده تشکیل می شود.

لباس ن قاسم آبادی